Φταίει η ερημιά Φταίει η έρημοσ Φταίει η τόση αμμουδιά ...Που όλο αλλάζει μορφή στα βουνά Κι όσο περπατώ Τόσο πουθενά Μόλισ πλησιάζω εγώ Ό, τι αγάπησα φεύγει μακριά Νύχτα νύχτα Πέσε νύχτα να μην βλέπω Μεσ στα μάτια του την ξενιτιά Νύχτα νύχτα Κείνοσ που ήτανε δικόσ μου Έγινε του κόσμου Η ερημιά Φταίει η ερημιά Φταίει η έρημοσ Που όταν φτάνω στο νερό Δεν έχω δίψα σαν πριν να το πιω Κι όλο περπατώ Κι όλο στην αρχή Φταίει που μέσα μου η ψυχή Είναι χωμάτινη είναι από γη