In de schaduw van de Duomo, waar de stad nooit slaapt en voetbal geen spel maar religie is, vond Zlatan Ibrahimović zijn tweede thuis. Niet één keer, niet twee keer, maar drie keer keerde hij terug naar Milaan. Van de zwart-blauwe zijde naar het rood-zwarte hart. Voor Zlatan maakte de kleur niet uit — zolang er maar gewonnen werd.
Hij kwam als overlever uit Turijn, ontvlucht na de val van Juventus, en zette Inter met goals en bravoure op de troon van Italië. Serie A-titels, topscorer, een spits met het zelfvertrouwen van een keizer en de flair van een straatvoetballer. Maar toen de Champions League uitbleef, vertrok hij. Op zoek naar meer, op zoek naar alles.
Na Barcelona keerde hij terug, maar deze keer in het rood-zwart van Milan. Een andere club, dezelfde stad, dezelfde Zlatan. Zijn voeten leverden de Scudetto, zijn woorden de headlines. En terwijl Inter-fans hem de rug toekeerden, zong de Curva Sud zijn naam. De stad werd van hem. Twee keer, twee kleuren, één legende.
En toen iedereen dacht dat het verhaal geschreven was, begon hij aan een nieuw hoofdstuk. In 2020, met grijze slapen en een lichaam dat al duizenden veldslagen had doorstaan, keerde hij nog eenmaal terug. Niet als vedette, maar als leider. Milan stond op, Milan werd weer kampioen. En Zlatan? Die vierde het, zoals alleen Zlatan dat kan: met een sigaar en champagne, bovenop de wereld.
Nu is hij adviseur, geen speler meer. Maar in Milaan zal zijn naam blijven hangen, als het geluid van de metro onder de stad. Sommige spelers win je, andere vereer je. Zlatan was meer dan een spits. Hij wás Milaan.
Zie het privacybeleid op https://art19.com/privacy en de privacyverklaring van Californië op https://art19.com/privacy#do-not-sell-my-info.