سربازای تازه نفس ویتنام شمالی به خط شده بودن که به سمت جنوب حرکت کنن. اولین بار بود که برای جنگ اعزام‌می شدن. لحظه شماری می کردن که به نیروهای دشمن برسن و اونا رو تارومار کنن. به خیالشون قرار بود ملت قهرمان ویتنام رو از همه بدیهای عالم نجات بدن و دست امپریالیست های جهانخوار و ظالم رو از کشورشون کوتاه کنن. وقتی تو مسیر هوشی مین به سمت جنوب می رفتن سربازای مجروح رو می دیدن که داشتن به خونه بر می گشتن. مردای جوونی که هم سن و سال خودشون بودن، یکی دستش از آرنج قطع شده بود و یکی دیگه هر دو تا پاش رو از دست داده بود؛ بعضیا کور شده بودن و بعضیا به خاطر انفجار بمب های شیمیایی به شدت سوخته بودن.

خدایا! یعنی این چهره های زرد رنگ و رنج کشیده تصویری از آینده خودشون بود؟ تو یک لحظه اون همه رویای شیرین که از پیروزی و قهرمانی تو ذهنشون ساخته بودن تبدیل به سراب شد چون عفریت جنگ چهره زشت و کریه ش رو از نزدیک به اونا نشون داده بود.

---- اسپانسر -----

اینستاگرام لیا

وب سایت لیا

کد تخفیف: wfp