هرچند نام سیستان و بلوچستان به دریغ آب و سلطنت عطش گره خورده اما گاهِ باران‌های موسمی، بارش آنچنان شرابه‌وار و شلاقی‌ست که رودِ مرگ‌آغوش رستاخیز می‌کند و رگ‌هایِ نازک آب که می‌توانست اگر مدیریتی در کار می‌بود، نعمتی باشد فرح‌بخشِ گیاه و حیوان و انسان، نقمتی می‌شود خروشان به نام سیلاب و دمار از حیوان و گیاه و انسان تشنه در می‌آورد.آسمان پر خستِ استان که سالی به سالی دهان پر آب می‌کند و زمینِ تشنه را می‌آشوبد و خاک را می‌روبد، جواب ما را نمی‌تواند داد که چرا مدیریتی در کار نیست تا نقمت سیلاب را به نعمت آبخوان و مسیل تبدیل کند. پس پرسش ساده‌‌ی ما از نماینده مجلسی‌ست که مردم منطقه‌اش رویاروی بیابانِ دریاشده نشسته‌اند و به غرق‌شدن خانه‌شان در آب خیره‌اند: نماینده محترم، چرا باران‌های فصلی هرباره‌ی سیستان و بلوچستان ویران می‌کند اما آبادانی نمی‌آورد؟