نگاهی به نامه‌ها، یادداشت‌ها و گفته‌های زندانیان سیاسی در سالگرد خیزش زن زندگی آزادی نشان می‌دهد فصل مشترک این نامه‌ها، ضرورت تشکل‌سازی و برنامه‌ریزی چهره‌های سیاسی در کنار اعتراضات خیابانی‌ست.تاجزاده در گفتگویی از درون زندان خواهان حذف ولایت فقیه از قانون اساسی و اصلاح ساختاری شده و زندانیان دیگر، از جمله بهاره هدایت و گلرخ ایرایی و نرگس محمدی بر ضرورت برنامه‌ریزی و جبهه‌بندی نیروهای سیاسی و حفظ صحنه خیابان تاکید کرده‌اند.چرا با وجود گستردگی حضور مردم معترض در خیابان‌ها، نیروهای سیاسی داخل ایران از برنامه‌ریزی و سازماندهی غفلت کردند؟چرا مادامی که تاجزاده و میرحسین موسوی در بیان اهدافشان صراحت به خرج می‌دهند، دیگر چهره‌های هوادارشان، حفظ فاصله می‌کنند و لکنت می‌گیرند؟