روز پنج‌شنبه در رسانه‌های ایران دو گزارش تکان‌دهنده از وضعیت اقتصادی اقشار کم‌درآمد منتشر شد که نشان می‌داد حکومت بخش عمده‌ای از شهروندان را به کل فراموش کرده است.یکی از این گزارش‌ها که در روزنامه جهان صنعت منتشر شده بود وضعیت شهروندانی را شرح می‌داد که برای ادامه زندگی اعضای بدن‌شان را در خارج از کشور می‌فروشند. اعضایی که در آن‌ها اندام‌های حیاتی مثل قلب و کبد نیز دیده می‌شد. برخی از این شهروندان حتی با فروختن چشم‌شان، نابینایی را به زندگی در عُسْرَت و تنگدستی ترجیح داده بودند.شهروندانی که برای حفظ شرافت انسانی و پرهیز از دیگرآزاری و سرقت، به جان جسم و روان خودشان افتاده‌اند تا کی قادر به تحمل این وضعیت خواهند بود؟ در مقابل اگر حکومت به وضع اقشار محروم رسیدگی نکند، چه تبعاتی دامن جامعه ایرانی را خواهد گرفت؟
